Nadapa ako sa harap ng crush ko, pero mas nadurog yung pride ko kaysa sa tuhod ko.

Okay, so kanina naglalakad ako sa SM Fairview kasi gusto ko lang mag-chill and maglibang after ng stressful week. Gusto ko sana ng comfort food, kaya naisip ko mag-milk tea. After ko makuha order ko, parang ang confident ng lakad ko—alam mo ‘yung feeling na parang ikaw yung bida sa sarili mong music video? Ganun ako.

Eh dahil nga ang confident ko, hindi ko napansin na basa pala yung sahig sa may escalator. Ayun, nadulas ako. Pero hindi normal na dulas, girl. ‘Yung graceful sana na nahulog lang? Hindi. ‘Yung pagkakadapa ko, parang action scene sa pelikula—slow motion, tumalsik yung milk tea ko, at nagkalat yung pearls. Literal na tumama pa yung pearls sa mga paa ng ibang tao. Parang may mini explosion sa food court.

Ang masaklap? Sa harap ng crush ko sa gym nangyari lahat ng ‘to. YUP. Si kuya gym rat na sobrang pogi, na lagi kong ina-eye habang nagwo-workout ako. And guess what? Siya pa yung unang tumulong sa’kin.

Habang tinutulungan niya akong pulutin yung natirang pearls sa sahig (as if may magagawa pa ‘yon), sabi niya: “Okay ka lang? Medyo delikado ‘yung pearls, baka madulas pa ulit.” Sabay tawa ng konti.

Ako naman, kahit feeling ko gusto kong mag-dissolve sa lupa, napilitang mag-“Thank you…” with matching awkward smile. Tapos umalis na siya, iniwan akong nag-a-assess ng buhay ko habang nakatingin sa reflection ko sa basang escalator.

Hanggang ngayon, gusto kong tanungin si kuya: “Pwede bang memory delete na lang, please?”