kadın düşmanıyım, kadınlar konuşunca sinir krizi geçiriyorum.

Elimde değil, zaten topluma karşı genel bir nefretim var ancak bu cinsiyet beni tamamen çileden çıkartıyor. Eskiden olsa sevgilim olmamasına yorabilirdim ancak kız arkadaşım olmasına rağmen hâlâ aynı hissediyorum. Belki de öncesinden bile daha tahammülsüzüm.

Öncelikle kadınların güç tapar bir cinsiyet olmasını kabullenemiyorum. Kadınların güç aşkı, güçlüye olan hayranlığı midemi bulandırıyor. Kızlar kendilerini sırf tehlikeli durdukları için suçlu ve serseri erkeklere kullandırttırıyor.

İkinci neden kadınların ostrich çocuklarını sevmesi. Eğer sadık ve erdemli bir erkekseniz kızların çoğu sizi gay olarak görüyor. Ne kadar şikayet etseler de sürekli gidip yavşak, kendilerini aldatacak erkeklere kur yapıyorlar. Böyle olmayan erkekleriyse görmezden geliyorlar.

Bu da üçüncü nedene bağlanıyor, kadınların mazoşist ve manipülatif olmaları. Ucube erkeklerle takılıp, kendilerini kullandırttırıp sonra da çok saf ve masumlarmış gibi ağlamalarından nefret ediyorum. Ucube erkeklerle takılmaktan ve kullanıp atılmaktan zevk alıyorlar. Çünkü kadınlar drama bağımlısı ve onlara sorun çıkartmayacak erkeklerden hoşlanmazlar.

Kısaca sürekli erkeklerin ne kadar kötü olduğundan bahsedip sonra yine iyi erkekleri görmezden gelip ucube erkeklere yapışmaları ve bu iki yüzlülüğü sürekli tekrar etmeleri bana sinir krizi yaşatıyor.